Column Radio

Met weemoed denk ik weleens terug aan de jaren 80. De toen net door Sony op de markt gebrachtte fm walkman ligt naast me. Een radiootje dat me uren lang liet genieten van diverse radiostations.

Genieten inderdaad genieten. Iets wat je tegenwoordig bijna niet meer doet van de hedendaagse radiozenders. Ze zijn er als muzikaal behang maar genieten doe ik er niet van. Genieten deed ik met die walkman wel. Gewoon lekker zittend op de bank luisterend naar het vele moois dat er was. Op de plek waar nu lokale omroepen proberen meer dan 100 luisteraars aan zich te binden zaten vroeger grote piratenstations die met minder dan 10000 luisteraars geen genoegen namen. Radio Stad Den Haag, Centraal, Counterpoint Hi-Freak FM, Delta 90 en Keizerstad. Het is maar een hele kleine greep van al dat moois wat ik met mijn walkmannetje kon horen.

Laten we het eens bij het laatst genoemde station houden. Keizerstad. Het bestaat nog steeds in de vorm van commerciële omroep maar is geen schijn meer van wat het vroeger was. En dat moet Ignace zelf toch ook wel weten. Met weemoed denk ik terug aan Nijmegen Dukenburg waar op het Keizerstad hoofdkwartier altijd een flinke mast stond. 30 Meter flat en daarboven nog eens 20 meter mast met 4 dipolen erin. Het stond garant voor een bereik van Nijmegen tot aan Dordrecht. Ik denk terug aan de tijd dat een geniale "dorpsgek" als Hans Toernee echt schokkerende ochtendradio maakte en dat deed op een manier waar de huidige ochtenddjocs zoals Evers, Stenders en Jensen een puntje aan kunnen zuigen. Ik denk terug aan de omschakeling van de 95,8 Mhz naar de 91,1 Mhz.

De manier waarop dat gebeurde was indrukwekkend en zeer proffesioneel. Op een dak van een flat 2 masten en 2 zenders welke half Nederland bestreken. Ik denk terug aan een zondag in het najaar van 1989 toen net voor 5 uur 's middags Robert Long te horen was met het nummer Jij en Ik en waar enkele minuten later de zender voorgoed werd uitgezet en huilende mensen verzameld waren bij die Keizerstad flat in Nijmegen Dukenburg. En alleen dat laatste zegt al genoeg. Als tegenwoordig een lokale omroep failliet gaat en moet stoppen wordt er eerder een feest gehouden dan dat er mensen huilend voor een gebouw gaan staan.

Misschien ben ik wel een oude zak aan het worden die geen afscheid kan nemen van het verleden. Maar als ik die walkman zie dan denk ik met weemoed terug aan de tijd dat radio maken nog met het hart werd gedaan. Waar een DJ nog zijn eigen platenkoffertje meenam en waar je aan de muziek die hij draaide kon horen in wat voor bui hij die dag was. En juist dat laatste mis ik tegenwoordig bij het radio luisteren. De emotie. Radio maken is werk van een emotieloos computerprogramma geworden. Mocht een radiostation dan al niet met voice-tracking werken dan schijt de computer wel een playlist uit van platen die gedraaid moeten worden. Radio maken is pure emotieloze commercie geworden en gebeurd niet meer met het hart.

En dus kijk ik maar weer naar die walkman die naast me ligt en besluit dat hij voor geen goud te koop is. Het is voor mij de manier om met weemoed terug te denken aan een tijd waarvan ik zelf ook wel weet dat hij nooit meer terug zal komen maar waarnaar ik blijf terug verlangen........

Jarco Kriek